na koniec
wreszcie lub na zakończenie
Czytał więc i rozmyślał: Ogiński z Wizgirdem, Dominikanie z Rymszą[...], a na koniec Hrabia Z Soplicą (I) A na koniec, po piątej szklenicy wypitej, Wnoszono: Kochajmy się! (II) Aż na koniec razem, Jakby myśl z myślą, wyraz sam zbiegł się z wyrazem, Wszyscy jedynogłośnie, jak na dane hasło Krzyknęli: ʺDąbrowskiego!ʺ (IV) A za tą mgłą na koniec (jak wieść gminna głosi) Ciągnie się bardzo piękna, żyzna okolica (IV) Leci, jezdnych i pieszych po drodze obala I na koniec Soplicę w stodole podpala (V)
Czlowiek i wszechswiat ↔ Apriori ↔ Czas